Blog 2: inbreker
Na de dienstoverdracht ga ik visites rijden. Als eerste een gezin waar een paar dagen geleden het eerste kindje is geboren. De kraamverzorgster doet de deur open met een bezorgde blik. Ik hoor eerst haar verhaal beneden aan voordat ik naar boven ga om de ouders te feliciteren. Ze maakt zich zorgen om het drinken van Milan. De moeder, Astrid, heeft volop stuwing en de melk stroomt eruit, dus daar ligt het niet aan. Milan wil niet aan de borst, neemt geen grote hap om de borst te pakken en krijgt zo ook geen melk binnen. De ouders hebben al een kolf gehuurd en er is al flinke productie. Milan krijgt nu de borstvoeding via fingerfeeden; met een spuitje spuit Astrid wat melk naast haar vinger die in het mondje van Milan zit. Zo help je een baby die nog niet goed aan de borst wil drinken. Hij zuigt dan op je vinger en krijgt als beloning melk binnen. De kraamverzorgster denkt dat het tongriempje van Milan kort is en hij daardoor niet goed hapt. Ik kijk even in zijn mondje en inderdaad, het tongriempje is erg kort. De ouders hadden al gelezen over het klieven en wilde dit erg graag. Dan maar gelijk doen en 10 minuten later is het klaar. Ook nog maar een lactatiekundige mee laten kijken morgen met de voeding en Milan de tijd geven om te leren drinken.
Het volgende gezin ligt op mijn route naar Renswoude. Het adres weet ik wel uit mijn hoofd, na zoveel jaren in en rondom de dorpen te hebben gereden rij je overal zo heen zonder navigatie. Ik rij het erf op en parkeer mijn auto naast de achterdeur. Helemaal volgens dorpsgebruik ga ik naar de achterdeur, die is bijna altijd open, en loop ik naar binnen. “Hallo!” roep ik als ik binnen ben, geen reactie. Vaak zijn ze op dit tijdstip met het badderen van de baby bezig en horen ze je nooit aankomen.. Ik loop de trap op naar boven en luister of ik ergens geluid hoor. Het is wel heel erg stil hierboven. Ik doe een paar deuren open en loop wat slaapkamers binnen, geen kraamvrouw met baby. Er is helemaal niemand hier in huis! Ik zie ook geen babykamer, geen slingers, geen speelgoed. Dan dringt het tot mij door dat ik in het verkeerde huis ben en het zweet breekt mij uit. Snel loop ik naar beneden en hoop niemand tegen te komen onderweg. Ook buiten is er niemand (gelukkig) en race ik het erf af. Ik voelde mij net een inbreker die boven alle kamers aan het bekijken was. Een stukje verderop zie ik blauwe slingers hangen, een andere straat met hetzelfde huisnummer. Lachend loop ik door de achterdeur naar binnen en hoor gelijk waar ik moet zijn boven.
Het laatste adres van vandaag ligt in een jonge wijk waar veel van onze cliënten wonen. Als ik de straat inrij zie ik op 3 adressen slingers hangen. Ik check nog even voor de zekerheid op mijn Ipad wat het huisnummer is en bel dan aan. Hier gaat alles goed en ligt er een stalende moeder in bed met de baby naast haar. De visite is net weg en we kunnen even rustig praten over de bevalling die best wel heftig was. De tranen stromen als ze begint te vertellen. Het is goed voor de verwerking om de bevalling vaak te vertellen aan verschillende personen. Na 10 minuten zijn de tranen op en kijkt ze dolgelukkig naar haar dochtertje. Het is het allemaal wel waard geweest, zegt ze. Ik beloof haar om over een maand te bellen om te vragen hoe de verwerking van de bevalling dan is. Het kost meestal tijd om dit te verwerken en sommige vrouwen hebben hierbij wat extra hulp nodig.
Wat een dag tot nu toe, en het is nog maar 12 uur. Eerst naar de praktijk om te lunchen en even bij te kletsen met de collega’s. En dan maar zien wat de dienst verder brengt.
Alle namen in het blog zijn verzonnen, de situaties zijn wel echt gebeurt.